බුදු දහම ව්‍යාප්තියට පෙර ඉන්දියානු සමාජයේ පැවති පුරුෂ කේන්ද්‍රීය හා ස්ත්‍රී වෛරවාදී සමාජය

මිනිස් උප්පත්තියක් වූ කලී කෙනෙකු පුරුෂයෙකු හෝ ස්ත්‍රියක වශයෙන් උපත ලැබීමකි. එමෙන්ම සප්‍රාණික වූ සියළු දෙයටම මෙම ලිංගික වෙනස පොදු ධර්මතාවයකි. නමුත් ස්වභාවය එසේ වූවත් අතීතයේ විවිධ කාල පරිච්ඡේදයන් තුළ කාන්තාවන්ටත්, පුරුෂයන්ටත් එක් එක් සංස්කෘතීන් මඟින් ලැබුණු සමාජ තත්වය එකිනෙකට වෙනස් වේ. විශේෂයෙන්ම පුරුෂයන්ටත් වඩා කාන්තාවන්ට පැවති තත්වය එක් එක් සමාජ රටාවන් තුළ නොයෙක් වර නොයෙක් අන්දමින් විපරිවර්තනය වනු හඳුනාගත හැකිය. විශේෂයෙන්ම යුරෝපීය හා ආසියානු සමාජ තත්වයන් මේ සඳහා නිදසුන් ලෙස පෙන්වා දිය හැකි අතර එවායේ භාවිතා වූ ප්‍රධානතම මතවාදයන් ද්විත්වයක් ලෙස “පුරුෂ කේන්ද්‍රීය සමාජය” හා “ස්ත්‍රී වෛරවාදී සමාජය” හඳුන්වාදිය හැකිය

එහි පළමු අවස්ථාව ලෙස “පුරුෂ කේන්ද්‍රීය සමාජය” යනු කුමක් ද යන්න පහත පරිදි හඳුනා ගත හැකිය. මෙය ග්‍රීක භාෂාවෙන් බිඳී පැමිණි “Andro” හෙවත් “පුරුෂයා” යන පදයත්, “Centrism” හෙවත් “කේන්දය” යන පදයත් එක් වීමෙන් සෑදුනු “Androcentrism” හෙවත් “පුරුෂ කේන්ද්‍ර” යන වාච්‍යාර්ථය ඔස්සේ නිර්මාණය වූ සංකල්පයකි. එනම් මෙහි දී සමාජයේ සියළු කාරණා සකස් වී ඇත්තේ පුරුෂයා කෙන්ද්‍රය කොට ගනිමිනි. ඒ අනුව මෙම සංකල්පයේ පවතින ප්‍රධාන ලක්ෂණ අතර,

·         පුරුෂයා මූලිකයා වීම

·         සමාජ පාලනය පුරුෂයා අතින් සිදු වීම

·         සමාජයේ මධ්‍යය පුරුෂයා වීම ආදිය දැක්විය හැකිය.

මෙම සංකල්පය ග්‍රීක ආභාෂය ඔස්සේ යුරෝපියානු සමාජයේ නිර්මාණය වූවක් වූවත් මෙහි පවතින ලක්ෂණ ආසියානු සමාජයේ ද බොහෝ දුරට දක්නට ලැබේ. විශේෂයෙන්ම ඉන්දියානු සමාජයේ පුරුෂාධිපත්‍ය නිරන්තරව භාවිතා වූ අතර එහි දී කැපී පෙනෙන ලක්ෂණ වූයේ,

·         පුරුෂයා මඟින් ස්ත්‍රිය පාලනය කිරීම

·         පුරුෂයා සියළු කටයුතුවලදි වැදගත් ස්ථානයක් හෙබවීම

·         ආගමික චාරිත්‍ර, පුද පූජා පැවත්වීම පුරුෂයාට පමණක් සීමා වීම

·         පුරුෂයා මිය ගිය විට ඔහුගේ බිරිඳ දර සෑයට පැන දිවි නසා ගැනීමේ අවශ්‍යතාවය ආදිය යි.

මෙමඟින් පැහැදිලි වන ආකාරයට පුරුෂ කේන්ද්‍රීය සමාජය තුළ කාන්තාවට පැවරී තිබුණේ ඔහු වෙනුවෙන් දරුවන් වැදීම පමණකි. එම දරුවන් වැදීම තුළත් ගැහැණු දරුවෙකු ලැබීම එම මව හා දියණිය යන දෙදෙනාම නොසළකා හැරීමක් වූ අතර පිරිමි දරුවන් ලැබීම පමණක් සමාජයේ සතුටට හේතු වූ කරුණක් විය. විශේෂයෙන්ම ඉන්දියානු සමාජයේ “තම ස්වාමියාට පුතුන් ලබා දීම කාන්තාවගේ පරම යුතුකම” ලෙස අර්ථ දක්වා තිබූ අතර දියණියන් ලද්දේ නම් ඇයගේ තත්වය තවදුරටත් අයහපත් වූ අවස්ථා ද බොහෝ දුරට ඉන්දියානු සමාජයේ දක්නට ලබුණි. එමෙන්ම පුරුෂ කේන්ද්‍රීය සමාජ සංකල්පය තුළ පුරුෂයා මිය ගිය පසු එම කාන්තාවට වෙනත් විවාහයකට ඉඩ තැබීමට ඉන්දියානු සමාජයෙන් අවසර නොවීය. වැන්දඹුව සිටීම හෝ සති පූජාව කාන්තාවට ඉන්පසු උරුම විය. තමන්ගේ ස්වාමියා දෙවියෙකු ලෙස සැළකීම, ඔහුට ගරු කිරීම හා කීකරු වීම පුරුෂයින් විසින් කාන්තාවන්ගෙන් නිබඳවම අපේක්ෂා කිරීම මෙම පුරුෂ කෙන්ද්‍රීය සමාජයේ තවත් එක් ප්‍රධාන ලක්ෂණයක් විය. එමෙන්ම කාන්තාවට තමන්ගේ විමුක්තිය උදෙසා කටයුතු කිරීමට හෙවත් තමන්ගේ ආගමික කටයුතු ඉටු කර ගැනීමට හා ඉන් සැනසීම ළඟා කර ගැනීමට අවශ්‍ය නම් ඒ සඳහා දෙවියන්ට නොව තම ස්වාමියාට පුද පූජා කළ යුතු විය. “පතිං ශුශ්‍රෑස මානෙන තෙන ස්වගො මහීයතෙ” යන කියමන අනුව නිවසේම හිඳ සිය සැමියාගේ ඕනෑ එපාකම් ඉටු කරමින් කීකරුව සැමියාට ගරු සත්කාර කිරීමෙන් පමණක් ස්ත්‍රියට මරණින් පසු දෙව්ලොව උපත ලැබිය හැකි බව බමුණන් එදවස බ්‍රාහ්මණ ආගම තුළ සඳහන් කොට ඇත. ඒ අනුව පුරුෂයාට පුද පූජා කිරීම මඟින් කාන්තාවට විමුක්තිය හිමිවන බව දක්වා තිබීම මෙම පුරුෂාධිපත්‍ය මුල් කරගත් සමාජයේ තවත් එක් කැපී පෙනෙන ලක්ෂණයක් විය. තව ද කිසිදු අවස්ථාවක කාන්තාවකට නිවස තුළ නායකත්වයක් හිමි නොවූ අතර කිසිදු ක්‍රියාවක් ඇගේ මූලිකත්වයෙන් සිදු නොකිරීමට වග බලා ගැනීම ද එහි දී කැපී පෙනේ.  විශේෂයෙන්ම කාන්තාවකගේ සිතුවිලි, සංකල්ප හා ආකල්ප සඳහා මෙම පුරුෂ කේන්ද්‍රීය සමාජයක කිසිදු ඉඩක් ලබා දෙනු නොලැබීය.

එමෙන්ම “ස්ත්‍රී වෛරවාදී සමාජය” යන්න පිළිබඳව හඳුනා ගැනීමේ දී පෙනී යන්නේ මෙම සංකල්පය ද ග්‍රීක භාෂාවෙන් බිඳී පැමිණි “Miso” හෙවත් “වෛර කිරීම” හා  “Gune” හෙවත් “කාන්තාව” යන පද ද්විත්වය එක් වීමෙන් සකස් වූ “Misogyny” හෙවත් “කාන්තාවට වෛර කරන” යන අර්ථයෙන් ව්‍යත්පන්න වූ සංකල්පයෙන් බවයි. මෙය මූලිකවම බටහිර සමාජයේ නිර්මාණය වූ හා එහි පැවති සංකල්පයක් වශයෙන් ද විද්වතුන් පෙන්වා දෙන අතර මෙම සංකල්පයේ දක්නට ලැබෙන ප්‍රධාන ලක්ෂණයන් ලෙස

·         කාන්තාව යක්ෂණියක් ලෙස සැළකීම

·         කාන්තාව අකුසල් රැස් කරන පුද්ගලයෙකු ලෙස සැළකීම

·         කාන්තාව සමාජ ප්‍රගමණයට බාධා කරන්නෙකු ලෙස සැළකීම ආධිය පෙන්වා දිය හැකිය.

එමෙන්ම ඉන්දියානු සමාජය තුළත් ස්ත්‍රී වෛරවාදය ක්‍රියාත්මක වූ බව එම සමාජයෙහි රචනා වූ බ්‍රහ්මණ ග්‍රන්ථ තුළ ස්ත්‍රිය පිළිකුල් කොට ඇති ආකාරයෙන් පෙනේ. විශේෂයෙන්ම ඒවායේ දැක්වෙන කැපී පෙනන ස්ත්‍රී වෛරවාදී සමාජ ලක්ෂණ ලෙස

·         කාන්තාව බොරු පොරොන්දු මඟින් පුරුෂයන් පොළඹවන බව

·         කාන්තාව මිනිසාගේ ආධ්‍යාත්මික දියුණුවට බාධාවක් බව

·         කාන්තාව අකුසල් සහගත පහත් කෙනෙකු බව

·         අය දිය රකුසියක්, සර්පයෙක් හෝ අවතාරයක් ලෙස දැක්වීම ආදිය පෙන්වා දිය හැකිය.

විශේෂයෙන්ම ස්ත්‍රී වෛරවාදී සමාජයක් තුළ සෑම විටම ස්ත්‍රිය විසින් ඇගේ අරමුණ ඉටු කරවා ගැනීම වෙනුවෙන් පුරුෂයාව පොරොන්දු කර ගැනීම සිදු කරනු ලබන බව කියවේ. එනම් කාන්තාවකගේ අරමුණකට අනුව පුරුෂයෙකු හට බලාපොරොත්තුවක් ලබා දී එය ඉටු කර ගැනීම දක්වා ක්‍රියාත්මක කිරීමයි. මෙහි දී පිරිමි මනස වෙනස් කිරීමට හැකි පුද්ගලයෙකු ලෙස කාන්තාව අර්ථ දකවන අතර ඒ නිසාවෙන්ම පුරුෂයන් කාන්තාව වෛරවාදියෙකු ලෙස දකින බව විද්වතුන්ගේ මතයයි. විශේෂයෙන්ම පුරුෂයෙකුගේ චින්තනය අවුල් සහගත තත්වයකට ඇද දැමීමට කාන්තාවකට හැකි වන බැවින් මෙලෙස ස්ත්‍රීන් අර්ථකථනය කරනු ලබන බව ඉන් පැහැදිලි වේ.  තව ද ස්ත්‍රියක යනු පුරුෂයෙකුගේ ආධ්‍යාත්මික සංවර්ධනය විනාශ කරන්නෙකු ලෙස ද මෙම සංකල්පය තුළ අර්ථ දැක්වෙන අතර ඇය පළිගන්නාසුළු පුද්ගලයෙකු බවත් එනිසා කාන්තාව සැපිනන්නක්, දිය රකුසියක් හෝ අවතාරයක් ලෙස අර්ථ දැක්වීමත් මෙම ස්ත්‍රී වෛරවාදී සංකල්පය තුළ දක්නට ලැබෙන තවත් ප්‍රධාන ලක්ෂණයක් වේ.

විශේෂයෙන්ම ඉන්දියාව තුළ බ්‍රාහ්මණ ආගම ව්‍යාප්තව පැවති සමයේ මෙම පුරුෂ කේන්ද්‍රීය හා ස්ත්‍රී වෛරවාදී සංකල්ප එම සමාජයන්හි භාවිතා වූ අතර බුදු දහම වර්ධනය වීමත් සමඟ එම තත්වය ක්‍රමයෙන් අවම වනු දිටිය හැකි වේ. ආර්ය සමයේ පැවති සමාජයේ පටන් පුරුෂයා මුල් කරගත් ජීවන රටාවක් ඉන්දියාවේ දක්නට ලැබුණත් වෛදික යුගයෙන් පසුව බ්‍රාහ්මණ දහම ව්‍යාප්ත වෙත්ම පුරුෂයා කේන්ද්‍ර කරගත් සමාජයේ අතිශය වර්ධනයත් ඒ ඔස්සේ ක්‍රමයෙන් ස්ත්‍රීන් නොසළකා හැරීමත් වර්ධනය වනු දැකිය හැකි වේ. මේ තුළින් පසුව ස්ත්‍රී විරෝධය හෙවත් ස්ත්‍රියව පිළිකුල් කොට පුරුෂයා සමාජයේ ඔසවා තැබීම නිරන්තරව සිදු විය. ඒ අනුව බුදු දහම බිහි වීමට පෙර කාන්තාවන් සතුව පැවති තත්වය ඉතාමත් ශෝචනීය වූ අතර ඇතම් අවස්ථාවල දී ඇය තිරිසනෙකු හා සමාන කර දක්වමින් පවා නොසළකා හැරීම්වලට භාජනය වනු මෙම අවධියේ මූලාශ්‍ර අධ්‍යනය කිරීම තුළින් පැහැදිලිව හඳුනාගත හැකිය.

 

 

Share: